آیا وجود سنسور تشخیص عمق در گوشی اهمیت زیادی دارد؟ - مجله باهام

سنسور تشخیص عمق چیست؟

سنسور های تشخیص عمق به زبان ساده برای معین فاصله بین سوژه و دوربین مورد استفاده قرار می گیرند. فناوری ToF که برای بعضی از سنسورهای تشخیص عمق استفاده می شود، دقت بالاتری ارائه می دهد و از این فناوری در حوزه هایی مانند رباتیک هم کاربردهای زیادی دارد.

یک سنسور تشخیص عمق برخلاف دیگر سنسورهای دوربین موجود در گوشی های هوشمند، قادر به ثبت عکس نیست. به طور کلی این سنسورها به یاری دوربین های اصلی می آیند و به تنهایی کاربرد زیادی ندارند. معمولا بیشتر گوشی ها از سنسور های تشخیص عمق برای ارائه حالت بوکه بهتر (مات شدن پس زمینه) استفاده می نمایند. با این کار سوژه جلوه بهتری پیدا می نماید و در مرکز توجه قرار می گیرد.

در همین زمینه باید به سنسور TrueDepth در آیفون ها اشاره کنیم که استفاده اصلی آن برای سیستم فیس آی دی است. اما زمانی که می خواهید با دوربین سلفی حالت پرتره را فعال کنید، همین سنسور فعال می شود و با ارائه اطلاعات زیاد به گوش، پس زمینه شما مات می شود.

آیا واقعا به سنسور تشخیص عمق احتیاج داریم؟

جواب به این سوال یک خیر ساده است. این روزها در پنل پشتی بسیاری از گوشی های پرچم دار دیگر سنسور تشخیص عمق دیده نمی شود. زیرا بدون احتیاج به این سنسور هم گوشی ها می توانند حالت پرتره و دیگر ویژگی های مشابه را به ارمغان بیاورند.

به عنوان مثال گوشی های آیفون X و آیفون 7 پلاس نخستین آیفون های مجهز به حالت پرتره بودند و این کار را بدون احتیاج به استفاده از سنسور تشخیص عمق انجام می دادند. این دو گوشی فقط با بهره گیری از اطلاعات دریافتی از دوربین اصلی و تله فوتو و پردازش های نرم افزاری پیروز به انجام این کار می شدند. اپل از آن موقع این قابلیت را بهبود داده و حالا حرف بیشتری برای گفتن دارد.

سامسونگ هم برای مدتی در تعدادی از گوشی های پرچم دار خود به استفاده از چنین سنسوری روی آورد اما در نهایت در سری S21 و گوشی های جدیدتر آن را کنار گذاشت. مانند آیفون ها، حالا بیشتر گوشی های سامسونگ برای حالت پرتره از همان دوربین های اصلی و نرم افزار گوشی استفاده می نمایند.

با بهره گیری از این رویکرد، تعداد سنسورهای موجود در پنل پشتی گوشی کاهش پیدا می نماید. این یعنی دوربین های تله فوتو و اولترا واید در کنار عکس برداری، می توانند اطلاعات مفیدی را هم برای مات کردن پس زمینه در اختیار گوشی قرار دهند. پس چرا زمانی که این دوربین ها می توانند به جای سنسور تشخیص عمق هم انجام وظیفه نمایند، همچنان شاهد استفاده از آن ها هستیم؟ این موضوع بیشتر به بحث بازاریابی و تبلیغات برمی شود.

سال ها قبل شرکت ها نبرد بر سر افزایش تعداد دوربین ها را شروع کردند و روز به روز تعداد دوربین های قرار گرفته روی پنل پشتی افزایش پیدا کرد. به همین دلیل گوشی ها بدون اینکه احتیاج زیادی به دوربین های موردنظر داشته باشند، صرفا برای تبلیغات و ایجاد سروصدا، از انواع و اقسام دوربین ها بهره مند شدند. در حال حاضر هم در بین گوشی های مقرون به صرفه قیمت، شرکت ها برای استفاده از دوربین های بی فایده علاقه زیادی از خود نشان می دهند.

به عنوان مثال می توانیم به گوشی گلکسی A03s اشاره کنیم که اگرچه مجهز به دوربین سه گانه است، اما صرفا دوربین اصلی 50 مگاپیکسلی آن مفید محسوب می شود و سنسور تشخیص عمق و دوربین ماکرو 2 مگاپیکسلی صرفا برای افزایش تعداد دوربین تعبیه شده اند. این یعنی سامسونگ اگر به جای این دو دوربین از یک دوربین مثلا اولترا واید با کیفیت نسبتا مناسب استفاده می کرد، کاربران می توانستند برای عکاسی دست بازتری داشته باشند. اما از آنجایی که به نظر می رسد برای کاربران همچنان تعداد دوربین ها اهمیت زیادی دارد، شرکت ها معمولا چنین کاری را انجام نمی دهند.

به طور کلی باید بگوییم که در گذشته که الگوریتم های نرم افزاری در حد امروز پیشرفته نبودند، سنسور های تشخیص عمق کاربرد بیشتری داشتند. اما حالا گوشی ها با استفاده از دوربین های موجود در پنل پشتی و الگوریتم های پیشرفته می توانند حالت بوکه را به شکل بسیار خوبی عملی نمایند.

منبع: How To Geek