این شوخی خوبی نیست آقای وزیر! - مجله باهام

48 تخته از فرش های نفیس ساختمان حافظیه سعدآباد مفقود شد، درخت انجیر معابد 500 ساله کیش خشک شد، آخرین باروی تاریخی گلپایگان با خاک یکسان شد، قبرستان تاریخی دارالسلام در آتش سوخت، آرامگاه سعدی دارد فرو می ریزد و…آنچه خواندید تنها چند نمونه از سرتیترهای اخبار میراث فرهنگی ، تاریخی و طبیعی این سرزمین است که در روزهای اخیر بر خروجی خبرگزاری ها و شبکه مجازی جا خوش نموده اندو هرکدام از این خبرها غمی جانکاه و حسرتی ابدی بر دل دوستداران فرهنگ و تاریخ این مرز و بوم تلنبار نموده است.

روزنامه توریسم به قلم هما حاصلی نوشت/ از مسئولین که پرسش می گردد هرکدام توجیهی دارد و هر کس تقصیر بر گردن دیگری انداخته و در این میان به اصل ماجرا چندان پرداخته نمی گردد. شوربختانه آن قدر فاصله هر ویرانی تا ویرانی دیگر اندک است که غم این سرد نشده غم آن دیگری بر دل می نشیند و دیگر مجال روشن شدن اصل واقعه باقی نمی ماند.

در این میان وزیر میراث فرهنگی مانند مسئولان قبلی این وزارتخانه کمبود بودجه را بهانه می نماید و اذعان دارد : ما برای حفاظت از آثار تاریخی فقط نمی توانیم به اعتبارات دولتی تکیه کنیم. اعتبارات دولتی شوخی بزرگی است. او دست به دامن خیرین و یاری های مردمی می گردد و از مردم می خواهد که برای حفاظت از آثار تاریخی مشارکت نمایند.

شکی نیست که حفاظت از بناهای تاریخی و میراثی وظیفه تک تک ایرانیان است و هرکس در حد وسع و گستره توانایی و اختیارش ملزم به حفاظت از میراثی است که در واقع هویت اوست.

رستوران های روباز مشهد

رستوران نزدیک حرم مشهد

فهرست وسایل سفر به مشهد با اتوبوس

اما سوال اینجاست که در بافت فرهنگی که متولیان و مدیران حوزه میراثی کشور و دستگاهها و ارگان های مرتبط که طبعا کارشناسان و متخصصان این حوزه هستند اراده ای برای حفاظت از این میراث گران بها ندارند و نظارت و حفاظت در خوری از این داشته ها نمی نمایند(که اگر این وظیفه درست و هوشمندانه انجام می شد این همه خبرهای شوکه نماینده به گوش نمی رسید) چگونه می توان از مردم عادی و عامی که به علت عدم فرهنگ سازی و الگو اکثرا دانشی نسبت به اهمیت حفظ بناهای تاریخی و میراثی ندارند انتظار داشت که نه تنها خود پاسبان میراث باشند بلکه خیرات خود را هم آن گونه که وزیر پیشنهاد داده اند برای تامین بودجه حفاظت از میراث هزینه نمایند؟ ضمن آنکه حفاظت از میراث بزرگ این مرز و بوم با صدقه و خیرات و نذورات ممکن نیست وخود یک شوخی بزرگ است!

از آن طرف گرچه ردیف بودجه میراث فرهنگی اندک است و همه واقفند که کفاف حفاظت از آن را نمی دهد اما واقعیت دردناک تری تیشه بر ریشه حوزه میراثی ما زده است وآن آشفتگی ،عدم انسجام و نوعی سهل انگاری در مدیریت و نظارت در تمام وقایع تلخ میراث فرهنگی است.

آن قدر که وقتی مدیران و مسئولان در جلساتشان از باید و نباید ها سخن می گویند میراث به حال خود رها شده و اموال موزه ها مفقود می گردد و گوش امین اموال ظاهرا خواب است! بافت تاریخی زیر شبیخون لودرها فرو می ریزد و دعوا تازه سر آن است که این بنا اصلا تاریخی بوده یا نبوده ؟

گروهی سودجو در جستجوی گنج، زخم بر تن آثارتاریخی می زنند اما آگهی های فروش دستگاه گنج یاب به وفورو آزادانه در جای جای شهر و روستاها خودنمایی می نماید ، در تعطیلات نوروزی وقتی مسئولان برای آمار میلیونی جهانگرد در بناهای تاریخی ذوق می نمایند، بناها و اماکن زیر انبوه جمعیتی که بدون توجه به اندازه تاب آوری بناها در حال گردشند، آسیب های جبران ناپذیر می بینند.

وقتی معتادان در قبرستان دارالسلام شیراز در حال جولان بودند ،هیچ نیروی بازدارنده ای برای پیشگیری از وقایع ناگوار وجود نداشته و وقتی این اتفاق تلخ رخ می دهد تازه نام معتادان به عنوان مقصر به میان می آید که دیگر فایده ای ندارد.

عدم درک اهمیت حفاظت از میراث فرهنگی از سوی مردم و مسئولین ،کمبود اعتبار و مدیریت ناکارآمد همه دست به دست هم داده تا هر روز شاهد واقعه ای تلخ و جبران ناپذیر در این حوزه باشیم که امید است وزارت میراث برای برون رفت از این شرایط ناگوار در پی راهکار های شدنی تر ،بنیادی تر و جدی تر باشد.