معرفی یکی از غار های خطرناک ایران به نام غار پرآو - مجله باهام

آشنایی با غار پرآو

غار پرآو در 12 کیلومتری شمال شرقی کرمانشاه، در میان دو کوه طاق بستان و بیستون، قرارا دارد . حدود 48 سال از زمان کشف این خطرناک ترین غار ایران می گذرد.

اولین بار در سال 1350 بود که یک گروه غارنورد انگلیسی به عمق 750 متری این غار رفتند و آن را کشف کردند. یک سال بعد طمع دست یافتن به رکورد جهانی باعث شد که دوباره یک تیم غارنورد انگلیسی راهی این غار شوند تا پیشروی بیشتری را در اعماق این غار به ثبت برسانند.

این گروه 16 نفره در عمق 751 متری به حوضچه ای گلی به طول 50 متر برخوردند که ادامه پیشروی را غیرممکن می کرد، با اینکه امید زیادی به گسترش این غار می رفت اما از نظر آن ها غار به نقطه انتها خود رسیده بود.

سه سال بعد، تیمی لهستانی هم از غار دیدن کردند و مهر تاییدی زدند بر اینکه اینجا واقعا انتها این غار است.

بعدها نیز با رفتن غواصی به داخل این آبگیر معین شد که عمق این حوضچه سه متر است و راه به جایی ندارد.

غار پرآو زمانی از عظیم ترین غار عمودی جهان بود و به اورست غارهای جهان شناخته می شد امروز با کشف غارهای عمیق دیگر به رتبه 220 عمیق ترین غارهای جهان رسیده است.

غار پرآو از غارهای خطرناک ایران

کوه پراو 3357 متر ارتفاع دارد و غار در ارتفاع 3050 متری آن است. غار پرآو با 750 متر عمق، دارای 26 حلقه چاه است که عمیق ترین آن ها 42 متر عمق دارد.

در این غار، آبی جاری است که از ذوب شدن یخچال های زیرزمینی غار پرآو جریان یافته، بنابراین بی دلیل نیست که اسم این غار را پراو به معنی پرآب گذاشته اند. وجود این آب و ارتفاع بلند غار باعث شده که هوای غار به شدت سرد باشد و دمایی بین 1 تا 3 درجه سانتیگراد داشته باشد.

اگر غارنوردی حرفه ای و علاقه مند به ماجراجویی هستید، برای کشف این پدیده اسرارآمیز بهار و تابستان را انتخاب کنید؛ زیرا در پاییز و زمستان سردی هوا ورود به آن را غیرممکن می نماید.

مسیرهای این غار بسیار صعب العبور است، به غیر از سردی هوای داخل غار و راه های سختش، دیواره خشن و متخلخل، لباس غارنوردان را پاره می نماید و این باعث می گردد که آب سرد به بدن آن ها برسد و سختی های پیمایش غار بیشتر از گذشته گردد.

پیمایش غار پرآو

می توان گفت که غارنوردان سختترین پیمایش خود را در غار پرآو تجربه می نمایند. این سختی در ورود به غار نیز وجود دارد و دهانه ورودی غار به گونه ای است که باید به حالت پا مرغی به آن وارد شد.

پس از ورود به غار، سرمای هوا کار را بسیار سخت می نماید. به دلیل وجود یخچال های طبیعی و ارتفاع بالای این غار در هیچ نقطه از آن دمایی بالاتر از 3-1 دجه سانتی گراد ثبت نشده است و برودت هوا، غارنوردان را آزار می دهد.

در این شرایط عبور از سوراخ های تنگ غار پرآو ، که آبی با دمای نزدیک صفر درجه در کنار آنها جریان دارد نیز سختی دیگری است که غارنوردان در پرآو با آن سر و کار دارند.

پیمایش سینه خیز در بخش هایی از غار اجباری است و تنگ گل خیز اولین محل پیمایش سینه خیز به شمار می آید. گذرگاه های تنگ و محل هایی موسوم به خرچنگ رو، ریزشی بودن بعضی از قسمت های غار، دیواره های خطرناک و چاه های عمیق ، پرآو را در جهان به غاری صعب العبور و سخت مشهور نموده است.

پیمایش غار پرآو در سال های اخیر

در سال های اخیر نیز سفر به اعماق رازآلود این غار ادامه دارد. سالانه بین 2 تا 9 سفر به غار پرآو اجرا شده است. تعداد زیادی از افراد با استفاده از اصول اولیه اس.آر.تی (اصول طناب گذاری در غارنوردی) به انتهای آن رسیده اند.

بعضی به یک بار اکتفا ننموده اند و حس کنجکاوی شان آنها را دوباره به داخل غار کشیده است.

گفته می گردد سختی پیمایش غار به حدی است که زباله های حاصل از پیمایش از سال 1350 در آن مدفون شده بوده و امکان خروج زباله ها در این سال ها وجود نداشت تا اینکه عده ای غارنورد بالاخره توانستند بدون تلفات جانی، زباله ها را از غار خارج نمایند.