کوئنتین تارانتینو از روزی روزگاری در هالیوود می گوید

به گزارش مجله باهام، روزی روزگاری در هالیوود نهمین فیلم کوئنتین تارانتینو است که در سه پرده، قلمروهای متفاوتی را پوشش می دهد. همه فیلم در لس آنجلس سال 1969 اتفاق می افتد. درست زمانی که چارلز منسون طلسم های بیمارش را روی گروهی از پیروانش که شبیه برده ها می مانند می خواند.

کوئنتین تارانتینو از روزی روزگاری در هالیوود می گوید

روزی روزگاری در هالیوود داستان محو شدن ستاره تلویزیونی ریک دالتون (با بازی لئوناردو دی کاپریو) به همراه بدلی به نام کلیف بوث (با بازی برد پیت) است که سال هاست با او همکاری می نماید. دو مرد باید با این حقیقت که دوره یشان به سر آمده با ترکیبی از نگرانی، اضطراب و ظرافت روبرو می شوند.

اما واقعیتش را بخواهید فیلم متعلق به کاراکتری است که زمان کوتاهی روی پرده است و نسبت به دیگران خطوط دیالوگ کمتری هم دارد؛ مارگو رابی نقش ستاره تازه وارد آن سال های سینما یعنی شارون تیت را بازی می نماید که به همراه سه نفر از دوستانش روزم هشتم آگوست سال 1969 توسط تعدادی از پیروان چارلز منسون به قتل رسیدند. شارون تیت تازه با رومن پولانسکی ازدواج نموده و در آن موقع هشت ماه و نیم باردار بود.

در این گفت وگو تارانتینو درباره عشقش به لس آنجلس در زمان کودکی اش، چالش های جان بخشیدن به شارون تیت روی پرده سینما و این که چطور گزارش ها درباره بازنشستگی قریب الوقوع تارانتینو در رسانه ها به صورت اغراق شده منتشر شدند صحبت می نماید.

- آخرین فیلم شما روزی روزگاری در هالیوود درست مثل فیلم جکی براون محصول 1997 پر از احساسات و علاقه نسبت به کاراکترها و لس آنجلس است. خودتان تشابه و ربطی بین این دو فیلم می بینید؟

بله به نظرم شباهت دارند. در هر دو مورد من لس آنجلس را از خاطرات خودم بیرون کشیدم و خلق کردم. در این فیلم آخر، لس آنجلسی را می بینید که متعلق به زمان 6 یا 7 سالگی من است. به یاد آوردن همه آن جزییات کار راحتی بود.

من به ماشین فولکس واگن مدل کارمان گیای پدرم فکر می کردم و به همین دلیل هم ماشینی که کلیف با آن رانندگی می نماید این مدل از فولکس واگن است. و بیلبوردها و همه آن چیزهایی که از رادیو پخش می شد. یادم می آید که چه سریال هایی را تماشا می کردم و کارتون های آن موقع چه بودند. جکی براون اقتباسی از کتاب Rum Punch نوشته ای المر لئونارد بود که در فلوریدا اتفاق می افتاد. من لوکیشن را به ساحل جنوبی بردم، جایی که در دهه هشتاد در آن بزرگ شده بودم و می خواستم آن فضا را در فیلمم منعکس کنم.

به جز این ها اما در هر دو فیلم این حقیقت هم وجود دارد که شما با آدم های غمگین تری دست و پنجه نرم می کنید. شخصیت ها در هر دو فیلم در چالش با مرگ و جاودان نبودن شان هستند. اتفاقات آن طور که آن ها دلشان می خواهد پیش نمی رود. و حالا در شرایطی هستند که نسبت به آن چه پیش رویشان است، چیزهای بیشتری را پشت سر گذاشته اند.

- فیلم در سال 1969 اتفاق می افتد. زمانی که هالیوود در اوج بود. اما علاوه بر آن اوج و شکوه سال 1969 با اتفاق واقعا غم انگیزی شناخته می گردد. آیا از این که در پس زمینه از جنایت های منسون و پیروانش استفاده کردید، وحشتی نداشتید؟

خیلی درباره این موضوع فکر کردم. شما می توانید کوششتان را بکنید و این احتمال هم وجود دارد که از آن جان سالم به در نبرید. شاید نتیجه اش مطابق ذائقه ها نباشد، شاید زشت یا فرصت طلبانه به نظر برسد. من به همه این چیزها مطلع بودم. اما به این معنی نبود که نمی خواستم کوششم را بکنم. می دانستم که اگر قرار است این کار را بکنم، باید حق انجام این کار را به دست بیاورم.

در نتیجه تصمیم گرفتم برایش ریسک کنم. و وقتی روی کاغذ و در فیلمنامه آن را آوردم، فکر کردم توانستم که درست از کار دربیاورم. اگر کوشش می کردم و قادر نبودم که آن را درست و باورپذیر دربیاورم دیگر فیلم را نمی ساختم.

برای این که حقیقت را به شما بگویم احتمالا می توانستم این فیلم را پنج سال قبل تمام کنم. اما آن را کنار گذاشتم. از خودم سوال کردم که آیا می خواهم به خانواده منسون اجازه بدهم که تا این حد در سرم جولان بدهند. حتی به این ماجرا خیلی نزدیک شدم که کل این پروژه را کنار بگذارم چون نمی دانستم می خواهم این فیلم در زندگی ام باشد یا نه.

- می خواهید بگویید که راهتان را برای روایت قصه تان به وسیله ماجرای شارون تیت پیدا کردید؟

این دقیقا اتفاقی بود که افتاد. فکر می کنم دلیل این که پیش تر از این فیلم عقب کشیدم این بود که همه چیز را در آغاز نمی دانستم. وقتی از ابتدا کلیت ماجرا را ندانید این را هم نمی دانید که چه طور همه این ها قرار است کنار هم کار نمایند و به نتیجه برسند.

می دانستم می خواهم داستان ریک و کلیف را تعریف کنم. و می دانستم که می خواهم داستان شارون تیت را بگویم. اما احتیاج داشتم که همه تحقیقات را انجام بدهم تا بفهمم که چطور باید این قصه ها را کنار هم روایت کنم.

- چطور شد که مارگو رابی را برای بازی در نقش شارون تیت انتخاب کردید؟

او را در چند فیلم دیده بودم و فکر کردم که او تنها کسی است که می تواند این نقش را بازی کند. هر بازیگر دیگری به جز او انتخاب دوم ام بود. بعد به بعضی از دوستانم اجازه دادم که فیلمنامه را بخوانند و همه آن ها گفتند خب تو می خواهی برای نقش شارون تیت مارگو رابی را انتخاب کنی، مگر نه؟ و به طرز غیرمنتظره ای نامه ای از او دریافت کردم که در آن نوشته بود: من واقعا کارتان را دوست دارم و دوست دارم زمانی با شما کار کنم. یک هفته و نیم پیش از این که این نامه را دریافت کنم فیلمنامه را تمام نموده بودم.

- تیت پیش از مرگش فقط در چند فیلم بازی نموده بود. بیشتر مردم او را فقط به عنوان قربانی منسون می شناسند. فیلم شما به او زندگی تازه ای روی پرده داد. اما انتقادهایی هم انجام شده که مارگو رابی در فیلم به اندازه کافی دیالوگ ندارد. یک بازیگر به چه مقدار دیالوگ احتیاج دارد تا فیلم را تسخیر کند؟

این که برای این فیلم داستان هایی برای شارون جور کنیم که شخصیت های بیشتری دوروبرش باشند و بتواند دیالوگ بیشتری بگوید تا قصه را پیش ببرد، کار آسانی بود. برای ریک و کلیف هم می شد چنین اتفاقی بیفتد. اما من موقعیتی داشتم که فکر کردم: ما به یک قصه احتیاج نداریم. آن ها خودشان قصه هستند. بگذارید فقط یک روز از زندگی این شخصیت ها را داشته باشیم.

و در نتیجه ایده من این بود که هر سه نفر آن ها را دنبال کنیم که چطور روزشان را می گذرانند. در خصوص شارون، فکر می کردم چیزی فوق العاده درباره این شخصیت وجود دارد که زندگی نموده بود و با تراژدی مرگش برای مردم تعریف شد.

ایده ام این بود که روی پرده سینما و در فیلمم رانندگی کند و بشنود و حرف بزند و کارهایی را بکند که یک نفر ممکن بود در لس آنجلس انجام دهد. او روی پرده دارد زندگی اش را می نماید. اتفاقی که در زندگی واقعی فرصتش را پیدا نکرد.

- آیا دریافت حس و حال شخصی که به چنین شیوه تراژیکی از صفحه روزگار محو شده و ثبت آن روی پرده سینما کار سختی بود؟

در فیلم او یک شخصیت واقعی است اما در عین حال یادآور یک اتفاق و تجسمی از آن حادثه است. او از گوشت و خون است اما علاوه بر آن یک ایده است. بخش زیادی از آن ویژگی ها چیزهایی است که از صحبت کردن با دیگران که او را می شناختند یاد گرفتم.

- مثلا چه کسانی؟

من با وارن بیتی حرف زدم. با خواهرش دبرا گفت وگو کردم. با دو سه نفر بازیگری که جزو گروهش بودند و او را خوب می شناختند حرف زدم. با آدم هایی ملاقات کردم که او و رومن و جی سیبرینگ (یکی دیگر از قربانیان) را می شناختند. همه جوری درباره او حرف می زدند که انگار این حضور شیرین باورنکردنی، برای دوام آوردن در این جهان بیش از اندازه خوب بوده است.

- فیلمسازی و فیلم بینی از زمانی که شما کارتان را آغاز کردید تغییرات زیادی نموده است. آیا هیچ وقت این نگرانی را داشتید که تماشاگران جوان تر نتوانند با ارجاعات شما به فرهنگ پاپ کنار بیایند؟

از یک طرف این ماجرا که آن ها چیزی بیشتر از کاری که انجام می دهند نمی دانند، مرا کلافه می نماید. از طرف دیگر آن ها سریع هستند. تقریبا برای سرک کشیدن خیلی سریع تر از چیزی هستند که فکرش را می کنید. هر وقت فیلمنامه ام منتشر می گردد، هزار بار آن را می خوانند چون نمی توانند همین طوری از رویش بگذرند و هر اسمی که در فیلمنامه آمده باشد را در گوگل سرچ می نمایند.

منظورم این است که لازم نیست شما هر کسی را که من اینجا درباره اش حرف می زنم بشناسید. هر کتاب سینمایی که تا به حال خوانده ام، انتظار داشتم که نویسنده بیشتر از من بداند. و من آدمی هستم که اگر چیزی را می بینم، به همه جزییات آن سرک می کشم. چیزهایی مثل این که فیلموگرافی شارون تیت دقیقا چه طور بوده و آیا فلان فیلم را قبل از آن یکی بازی نموده یا نه؟

اما به عقب که برگردیم وقتی من فقط از دانشنامه Ephraim Katz Film استفاده می کردم بیشتر می دانستم چون مجبور بودید که آن را بلد باشید.

این طوری نبود که بلافاصله بنگ! یک کلیک بکنی و بعد بگویی که همه چیز را فهمیدم. آن کتاب برای ما مثل imdb بود. نکته جالب درباره اش این بود که هیچ وقت تا اواخر دهه 90 به روزش نکردند. و بعد اسم من در آن نسخه به روز شده آمد. اوه خدای من! من در دانشنامه Ephraim Katz Film بودم.

- یک بار گفتید که بعد از این که فیلم دهم تان را ساختید بازنشسته می شوید. و حالا روزی روزگاری در هالیوود نهمین فیلم تان است. الان درباره بازنشستگی چه فکری می کنید؟

این که یک بار گفته ام فقط ده فیلم می سازم تا حدی شاید درست بوده اما حالا همه درباره آن حرف می زنند. من به سوال جواب می دهم و بعد متهمم می نمایند که درباره ش زیاد صحبت می کنم. در حالی که خودم هیچ وقت این موضوع را پیش نمی کشم.

من هیچ جواب فوق العاده برای این سوال ندارم. فکر می کنم این ایده ای نیست که تا ابد طول بکشد. من همه زندگی ام را گذاشتم که فیلم بسازم. ازدواج ننموده بودم. بچه نداشتم. با خودم فکر می کردم که این دوره زمانی فیلمسازی ام است.

واقعا خوش شانس هستم که بالاترین سطح فرصت ها را داشتم که حداقل در هالیوود هر فیلمسازی نعمتش را ندارد و بابتش متشکرم.

و حالا باید به پایانش نزدیک بشوم. می خواهم قادر باشم که کارهای دیگری هم انجام بدهم و فقط روی یک خط زندگی نکنم. همان خطی که 28 سال گذشته زندگی ام به آن اختصاص داشته است. البته در این رابطه احساس بدی ندارم. بیشتر کارگردانان یک کارنامه کاری 30 ساله ندارند.

تا اینجا هر چه را که باید برای کار داده ام. و کار کردن در سطح دیگر هم برایم جذاب نیست. سطح دیگر چیزی شبیه این خواهد بود که خب حالا دیگر قرار نیست هر فیلمی که می سازم شاهکار باشد و فقط می خواهم برای سرگرمی فیلم بسازم و چیزهایی از این قبیل.

این اتفاقی است که غالبا به تدریج در پرده سوم کارنامه کارگردانان رخ می دهد و من ترجیح می دهم که چنین اتفاقی برای من نیفتد. ترجیح می دهم خودم پایانم را انتخاب کنم.

منبع: دیجیکالا مگ
انتشار: 1 آبان 1398 بروزرسانی: 6 مهر 1399 گردآورنده: baham1.ir شناسه مطلب: 461

به "کوئنتین تارانتینو از روزی روزگاری در هالیوود می گوید" امتیاز دهید

1 کاربر به "کوئنتین تارانتینو از روزی روزگاری در هالیوود می گوید" امتیاز داده است | 5 از 5
امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "کوئنتین تارانتینو از روزی روزگاری در هالیوود می گوید"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید